Stockholm, beren en ski´s

Stockholm was leuk en gezellig, maar ik heb helaas niet alle kaas verkocht die ik had meegenomen. Alle bedrijven hebben deze editie aanzienlijk minder omzet gemaakt. Dit is te wijten aan gebrekkige reclame. Ieder jaar verschijnt in de krant een bijlage over de Jokkmokkdagen. Dit jaar echter niet en dat hebben we gemerkt. Het bezoekersaantal was gehalveerd ten opzichte van voorgaande jaren. De afdeling Cultuur van de gemeente Huddinge draagt elk jaar financieel bij aan promotie van de Jokkmokkdagen. Het overige deel betaalt de gemeente Jokkmokk. Door veranderingen in het gemeentelijk bestuur van Huddinge was er dit jaar van een financiele bijdrage nauwelijks sprake. De gemeente Jokkmokk zag helaas niet het belang in van het maken van reclame voor de markt, dus gebeurde er niets. Tevens werd verzaakt naar de betrokken bedrijven toe te communiceren dat er vrijwel geen reclame zou worden gemaakt. Als wij dit hadden geweten, hadden we nog de mogelijkheid gehad om samen een budget voor marketing te genereren. Ik vind het begrijpelijk dat er op het budget wordt bezuinigd. Maar ik vind het zeer kwalijk dat wij hierover niet zijn geïnformeerd. 

Op de markt in Stockholm.

 Het is pas november maar de wintermarktkoorts heerst al in volle hevigheid. De Jokkmokk wintermarkt is het grootste winterevent boven de poolcirkel en vindt ieder jaar het eerste weekend van februari plaats. Sinds maanden zijn de huisjes op de camping volgeboekt. Vrienden uit Nederland belden afgelopen week om hun slaapplekje in Hanz’s huis veilig te stellen en zelfs Inge (onze ’zomerreceptioniste’) heeft laten weten zin te hebben in een koude wintermarktweek. Eén week per jaar staat Jokkmokk op z’n kop!

Dat een ongeluk in een klein hoekje zit heb ik onlangs aan den lijve ondervonden. Ik liep met Jussi langs het meer tegenover mijn huis, toen ik schuin aan de overkant twee beren dacht te zien. In mijn haast om dichterbij te komen liep ik te ver het ijs op en zakte er tot mijn middel doorheen. Koud!! Zo snel mogelijk klauterde ik eruit en rende naar huis om mij voor de kachel uit te kleden en op te warmen. Domme actie.

Onbezonnenheid is eigenlijk niets voor mij. Risico’s neem ik zo nu en dan wel. Vanmorgen had ik ontzettend zin om met Jussi te skiën. Met de bosski´s ben ik er al opuit geweest, maar deze keer wilde ik  samen met Jussi skatelanglaufen. Bij gebrek aan sneeuwscootertrails, besloot ik over de weg door het dorp te gaan. Deze lag er goed bij; mooi glad, dus snel. Toen we klaar voor vertrek waren ging Jussi er als een speer vandoor. In volle vaart passeerden we na 400 meter het huis van m’n buurman, een enorme zeurpiet. Na 2 kilometer kwamen we bij de grote weg uit, daar draaiden we om en begonnen aan de terugweg. Bij m’n buurman aangekomen stond hij buiten: ”Fan (verdomme), wat doe je! Dit is een openbare weg en jullie gaan veel te hard, levensgevaarlijk!!” Ik lachte vriendelijk en verzekerde hem dat we de maximaal toegestane snelheid van 50 km. p/u niet zouden overschrijden.  Ta det lugnt, oftewel, maak je niet druk.