Boerin op glad ijs

Een aantal weken geleden schreef in ik mijn blog 'Nu komt de winter'. Dit bleek iets te voorbarig. Het is midden november en er ligt nog steeds geen sneeuw. Maar...er ligt wel geweldig mooi ijs op het Skabram meer; sneeuwvrij!! Waarom ik zo blij ben? Omdat ik nu kan schaatsen!
Ik lijk Evert van Bentum wel: Eerst vanmorgen de koeien gemolken en daarna op de schaatsen gestapt. Maar goed, ik heb een rondje Skabram meer geschaatst van 10 km, dus daar houdt de vergelijking meteen op.

Schaatsen op het Skabram meer voor ons huis.

 Toen ik aan de rand mijn schaatsen aantrok, kwam Brynolf langsgeschaatst. Hij is een enorm fantiek langlaufer, die blijkbaar ook van schaatsen houdt. Ik kreeg meteen wat tips van hem over de conditie van het ijs. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik het beste zijn sporen kon volgen, want daar was het ijs dik genoeg. Mijn ervaring met het schaatsen op natuurijs is nihil, dus ik vond het meer dan prettig dat er sporen aanwezig waren die ik kon volgen. Tot mijn grote verbazing stond hij niet op de gebruikelijke Zweedse toerschaatsen. Bij navraag bleek hij onderweg te zijn op 30 jaar oude hockeyschaatsen. Hij traint voor het WK langlaufen voor veteranen; ´toerschaatsen glijden te makkelijk, op hockeyschaatsen moet ik echt werken', aldus Brynolf.

Een aantal dagen geleden had ik al bij Matti (buurman) geïnformeerd of het ijs dik genoeg was om te schaatsen en dat was het volgens hem. Ik kreeg meteen te horen wat ik aan moest trekken en voor de veiligheid mee moest nemen. Zijn beste tip was om samen met een maatje die een aantal kilo's zwaarder weegt het ijs op te gaan en deze vooruit te laten schaatsen. Hanz had helaas geen zin, dus aan deze tip had ik weinig.
Ik ging dus alleen op weg, uitgerust met rugzak met daarin een waterdichte zak met kleding en ijspriemen om mijn nek. Halverwege mijn tocht kwam ik Brynolf weer tegen die behoefte had aan een praatje en met mij mee schaatste. Dit vond ik helemáál niet erg. Ik vond het toch wel een beetje spannend, zo alleen op het ijs!
Een tijdje later stond ik weer in de stal. De inseminatrix kwam om Svalka te insemineren. Het werk gaat altijd door, maar ik heb heerlijk geschaatst!!

Het is drie jaar geleden dat ik voor het laatst op schaatsen stond.

De ijspriemen met fluitje hangen om mijn nek.

Read more...

uieronsteking en omvallende koeien

Koe Svalka heeft aan haar speen rechtsachter mastitis; oftewel uierontsteking. Gelukkig is het een milde ontsteking zodat zij er vrijwel geen last van heeft. Aangezien wij geen antibiotica spuiten, moeten wij haar op deze speen  meerdere malen per dag melken om de ontsteking te bestrijden.

Het leuke en makkelijke aan Svalka is, is dat zij binnenkomt als je haar roept. Zo kan de hele groep koeien in de ligstal lekker te liggen herkauwen, zodra ik roep 'Hé Svalka, kom meisje', gaat eerst haar kopje omhoog alsof ze zegt: 'Oké ik kom eraan hoor', vervolgens staat ze langzaam op, rekt zich uit en stapt ze rustig uit de groep de melkstal in. Uiteraard ligt daar wat te eten voor haar klaar, zodat ze lekker staat te kauwen terwijl ik haar op één speen melk.

Onze jonge koe Jetje probeert haar zo nu en dan te volgen. Zij wil maar al te graag weten wat Svalka telkens binnen moet doen. Jetje is zowiezo net een klein kind. Tijdens de melkbeurten kan zij absoluut niet stil blijven staan. Zodra zij haar eten op heeft, begint ze met donderjagen. Een aantal dagen geleden probeerde zij tijdens het melken brokjes bij Juttan te stelen. Door op haar voorknietjes te knielen wordt haar reikwijdte groter en kan zij verder met haar hoofd naar links buigen waar de brokjes van Juttan liggen. Deze keer ging zij echter té ver en viel pardoes om. Gelukkig bleef de schade beperkt en was ze alleen erg geschrokken. 

 De melk ziet er op het eerste gezicht goed uit, maar als ik een test doe, wordt het toch wat slijmerig. Zo kan je zien dat de melk uit deze speen niet goed is (een te hoog celgetal heeft.) We moeten Svalka dus nog een aantal dagen apart melken op deze speen.

Read more...

Even een bandje plakken

Een tractor met een lekke band; die heb je niet in een uurtje geplakt!

Alex kon 's morgens nog precies de melktank naar de kaasmakerij rijden. Daar aangekomen ging de band van de velg en moest hij de tractor en melktank laten staan. Gelukkig kon ik dus gewoon kaas maken.

Toen Hanz belde met het reparatiebedrijf in Jokkmokk, bleek dat de servicewagen de hele dag niet beschikbaar zou zijn. Maar goed, de melktank moest terug naar de melkruimte; we moesten een hooibaal (600 kg) rijden. Wachten op de servicewagen die de volgende dag kon komen, was geen optie. Er zat niets anders op dan de band zelf van de tractor te halen en deze met de Toyota naar de garage te brengen voor reparatie.

Uiteraard makkelijker (of vooral 'sneller') gezegd dan gedaan. En wat is zo'n band zwaar!

Hanz en Alex aan het werk voor de kaasmakerij

Vanuit de kaasmakerij zag ik de mannen zwoegen. In mijn 20 minuten pauze (als de wrongel 'rijpt') heb ik snel mijn camera gehaald om alles op de gevoelige plaat vast te leggen.
Wat een contrast: het smerige buitenwerk met het hygiënische werk in de kaasmakerij.

De dag verliep dus enigszins anders dan gepland. De boosdoener was een uitstekende metalen pin op de oude mestplaat. Wij weten dat deze er zit (Hanz is er ook al een keer overheen gereden); nu weet Alex het ook.

Het gat in de tractorband

Read more...