Mogelijk gemaakt door Blogger.

Nu zijn wij Charmecamping!

maandag 31 oktober 2011

Vandaag kregen wij post van de ANWB:

"Your campsite has been selected as a Charmecamping and has been listed in the guide ANWB Charmecampings of Norway, Sweden and Danmark. A Charmecamping is a small idyllic campsite for people who are looking for tranquillity and a warm welcome."

Even in het Nederlands: De ANWB heeft onze camping uitgeroepen tot Charmecamping. Dit omdat Skabram camping een kleinschalige camping is waar mensen kunnen genieten van rust en natuur. Daarnaast is de camping 'charming' omdat er koeien, kalfjes, kippen en schapen rondlopen. En niet te vergeten: Je wordt door ons warm onthaald!! 


Read more...

Winter in Lapland

donderdag 27 oktober 2011

Langzaam is de winter in aantocht. Een aantal dagen geleden viel de eerste sneeuw in Jokkmokk, maar het winterweer zet nog niet door. Aan de ene kant geeft de komst van de winter rust; het buitenwerk houdt voor een groot gedeelte op. Maar aan de andere kant hebben we het gevoel dat we moeten opschieten, want zoals elk jaar willen we nog een aantal dingen op orde hebben voordat de wereld onder een dik pak sneeuw verdwijnt.
Onze kat Lucifer laat zich niet binnenhouden door sneeuw en vrieskou. Alleen de verhouding van aantal uren buiten en aantal uren op bed liggen verandert aanzienlijk.

Lucifer onderweg

 Sinds Hanz terug is uit Nederland probeer ik één vrije dag per week in te plannen. Mijn vrije dag is dinsdag en die van Hanz maandag of woensdag. Tot nu toe, we zijn pas twee weken onderweg, lukt het inderdaad om deze dag niet aan het werk te zijn. Aangezien ik het na een aantal uur lezen, film kijken en internetten wel heb gehad, trek ik er met Jussie en camera op uit. Afgelopen dinsdag hebben we een tocht door het Talvatis reservaat  gemaakt. Jussie liet zijn jachtinstinct de vrije loop en kwam al kauwend met een lemming (knaagdiertje) te voorschijn. Op de foto die ik heb gemaakt kijkt hij een beetje beteuterd; hij dacht waarschijnlijk dat hij hem moest afgeven toen ik hem voor mijn camera riep.
Natuurreservaat Talvatis in Jokkmokk

Jussie doet zich te goed aan een lemming

Hier in Scandinavië vragen mensen zich al eeuwenlang af waarom hun land soms overspoeld wordt met deze diertjes, terwijl er in andere jaren geen lemming te bekennen is. Afhankelijk van de soort kan een lemmingpopulatie in een paar jaar tijd explosief groeien tot wel duizend keer zijn oorspronkelijke grootte. Nu bestaat een verhaal over lemmingen dat zodra hun leefgebied overbevolkt raakt zij collectief zelfmoord plegen. Volgens de mythe storten hele hordes lemmingen vanaf een klif te pletter en verdrinken ze in zee.

Waarschijnlijk is filmmaker Walt Disney verantwoordelijk voor het hardnekkige gerucht dat lemmingen collectief zelfmoord plegen. In 1958 bracht hij een documentaire uit over dieren in de noordelijke natuurgebieden, genaamd White Wilderness. Hierin is duidelijk te zien hoe een groep lemmingen van een klif valt, in de oceaan terecht komt, uitgeput raakt en uiteindelijk verdrinkt. Dit was echter allemaal in scène gezet. Ze lieten de beestjes namelijk op een grote draaischijf lopen, bedekt met sneeuw. Vanuit verschillende cameraposities gefilmd leek het alsof een hele menigte lemmingen aan een uittocht begonnen was en vervolgens van een klif sprongen. Knap gefilmd, maar niet de werkelijkheid.

Read more...

Zondagsthee

donderdag 20 oktober 2011

Afgelopen zondag was ik bezig isolatie te leggen in mijn huisje (later meer over mijn huisje), toen Hanz met een tas vol spullen aan kwam lopen. Uit de tas kwamen een brander, fluitketel en koekjes te voorschijn; tijd voor thee dus!




Tijdens mijn gezwerf over onze aardbol kwam ik erachter dat ik in Zweden wil wonen. Na al eerder te hebben gewerkt in Noorwegen en Zweden, vertrok ik in mei 2009 opnieuw naar Zweden, met het idee eerst een zomerseizoen in Jokkmokk te werken en daarna richting Östersund te vertrekken om daar een klein huisje te kopen en een baan te zoeken. Ik was dus van plan mezelf te vestigen, zoals dat zo mooi heet, in de provincie Jämtland.

Zover is het nooit gekomen. Boer Hanz in Jokkmokk bleek wel een erg leuke boer te zijn; ik werd dus boerin. Maar het kopen/bouwen van een klein huisje bleef altijd in mijn hoofd rondspoken. Dit werd nog eens versterkt door het gegeven dat ons woonhuis op de camping staat, wat zeker in de zomermaanden betekent dat wij weinig rust en privacy hebben. Een aantal maanden geleden ben ik aan het tekenen gegaan en al snel had ik een mooi huisje op papier staan. Hanz heeft mijn tekening vertaald naar een bouwkundig tekening. Martin, een vrij oud maar zeer handig mannetje, heeft de buitenkant gebouwd. Nu is het aan mij (ons) om de binnenkant af te maken, te schilderen en in te richten (vooral naar dat laatste kijk ik nu al uit!).

Martijn met de fiets, Martin en Hanz......en Jussie

De volgende dag

Weer twee dagen later

Na een week

Vloerplaten op maat zagen

Isolatie op maat snijden


Read more...

Jussie, kom je buiten spelen?! En noorderlicht!

zondag 9 oktober 2011

Caramel had vanmorgen duidelijk geen zin om Alex te vergezellen in de stal tijdens het melken. Opeens stond ze met haar voorpoten op de buitenvensterbank en haar snuit tegen het keukenraam gedrukt naar binnen te kijken. Op zoek naar Jussie, haar speelmaatje. Zodra ik de keukendeur open deed, vloog Jussie langs mij heen naar buiten, achter Caramel aan die er als een haas vandoor ging, met Jussie op d'r hielen.
Sinds de dag dat Alex met haar het erf op kwam, spelen ze samen. Dag in, dag uit. Tussendoor nemen ze even een pauze, maar niet te lang, want de dag is zo voorbij. Het is ontzettend leuk om te zien hoe die twee honden met elkaar stoeien. De volgende foto's zijn van afgelopen winter; ravotten in de sneeuw.




Afgelopen nacht vroor het 8 graden. We hebben alwel een aantal nachten vorst gehad, maar kouder dan -2 was het nog niet geweest. Vanmorgen zag de wereld er ontzettend mooi uit. Alles lag bedekt onder een dun wit laagje en het zonnetje scheen volop. Dit is heerlijk herfstweer. Jammergenoeg stond ik vandaag in de kaasmakerij en begon het in de loop van de middag te betrekken. Toch besloot ik er na het kaasmaken nog even op uit te gaan met Jussie, maar het heerlijke herfstweer was alweer voorbij. Nu is het buiten onbehaaglijk; veel wind en regen of sneeuw op komst, brrrrrrrrrr. En vanavond moet ik nog de koeien melken; brrrrrrrrr.
Gisteravond laat liet ik Jussie nog uit en werd ik verrast door een duidelijk noorderlicht. Wat is dit toch mooi!
Eigenlijk is het Hanz z'n job om de hond 's avonds uit te laten, maar hij is voor een weekje in Nederland. Dat heeft dus ook z'n voordelen!
Noorderlicht boven Skabram, Jokkmokk

Read more...

Melkmonsters en dagproductie

donderdag 6 oktober 2011

Het melkmeetapparaat
In de eerste week van een nieuwe maand houden wij ons een dag bezig met ´provmjölkning´, oftewel proefmelken. Van iedere koe nemen wij een melkmonster en meten wij meteen de dagproductie. De melkmonsters gaan naar een laboratorium waar zij worden onderzocht op het percentage vet en eiwit.


In het proefmelkrapport houd ik per koe de dagproductie bij. Iedere koe heeft
haar eigen flesje voor een melkmonster.

Daarnaast wordt gekeken naar het aantal cellen per milliliter melk. Deze cellen bestaan voor het merendeel uit afweercellen (witte bloedcellen/leukocyten). Als reactie op het binnendringen van bacteriën in de uier zullen in eerste instantie de al aanwezige leukocyten de aanval inzetten, maar vrijwel direct komen grote aantallen leukocyten vanuit het bloed naar de aangetaste uier. Het celgetal schiet dan omhoog. Een verhoogd celgetal is één van de meest betrouwbare aanwijzingen voor uierontsteking.
Soms kan je duidelijk zien dat een koe uieronsteking, mastitis, heeft. De melk is waterig en klonterig en de koe heeft veel pijn. Bij subklinische uieronsteking zie je echter niet aan de melk of aan de uier dat een koe uieronsteking heeft, maar dus wel aan een verhoogd celgetal.

De melkhoeveelheid lees ik zo nauwkeurig mogelijk af
Svalka, met Hanz op de achtergrond; proefmelken kost veel tijd











Het maandelijkse proefmelken doen wij altijd met z'n tweeën: De één melkt, de ander meet en schrijft. Ik ben altijd erg benieuwd hoeveel de koeien geven en of er grote veranderingen zijn. Op de resultaten van de melkmonsters moeten we zo'n twee weken wachten. Rosa is onze enige koe met een te hoog celgetal. Als dit zo blijft, moeten we haar helaas wegdoen. Een hoog celgetal tast namelijk ook de kwaliteit van de melk aan.

Omdat wij alle melk in onze kaasmakerij verwerken, komt bij ons niet dagelijks een melkwagen het terrein op rijden waar ik de melkmonsters aan kan meegeven. Om de monsters naar het laboratorium te krijgen, brengen wij ze naar de dichtsbijzijnde boer, waar de melkwagen wel langs komt. Dus één keer in de maand rijden we met onze melkproefjes de 100 kilometer lange rit naar boer Robert. Uiteraard combineren we dit tripje met het doen van boodschappen in 'de grote stad' Luleå. Al met al kost het enige planning om de melkmonsters iedere eerste week van de maand op de plek van bestemming te krijgen!
Hanz werkt de gegevens in de melkstal bij

Read more...

Buiten eten

maandag 3 oktober 2011

Hanz heeft het voerderhek voor de kalfjes klaar! Door het kuilgras buiten te geven, staan zij minder binnen en blijft hun stal schoner. Iedereen begon meteen gretig te eten, behalve Bram; hij begreep maar niet hoe hij zijn kopje door het hekwerk moest krijgen.

Oktober is de maand dat we alles op orde moeten hebben voordat de winter inzet. De kleine meisjes staan de koudste maanden in de binnenstal. De jongens slachten we eind oktober/begin november. In Zweden mag je kalven en koeien op eigen terrein slachten; het vlees mag je echter niet verkopen. Ik heb bijna 15 jaar geen vlees gegeten, maar het vlees van mijn eigen dieren eet ik wel. Ik ben bij hun geboorte en ik help bij de slacht. Ik weet dat deze dieren goed zijn behandeld en niet op transport naar het slachthuis zijn gezet. Nu neem ik ze met een halster mee naar buiten, waar Johannes (onze buurman en rendierhouder) met een geweer klaarstaat en ze met één schot neerschiet. Doordat onze dieren voorafgaand aan de slacht nauwelijks stres kennen, smaakt het vlees beter. Streshormonen tasten namelijk de smaak van het vlees aan. Daarnaast is het vlees onbespoten: geen hormonen en geen antibiotica.

Maar toch, iedereen die een stiertje wil, mag 'em gratis komen halen.



Bram snapt het nog niet helemaal
Samba en Rikki




Read more...

About This Blog

  © Blogger templates Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP