Koeien, kaas en Lapland
vrijdag 10 februari 2012
Sinds een aantal weken wonen Hanz en ik niet meer samen; we werken nog wel samen. Mijn 'boerin in Lapland' blog blijft bestaan, maar aangezien mijn leven is veranderd, schrijf ik naast koeien en kaas ook over het leven in Lapland. Mijn leven in Lapland.
Nu woon ik nóg een stukje noordelijker, in Porjus welteverstaan. Hoe beland je in Porjus? Nederlandse vrienden, bij wie ik een week heb gelogeerd om de boel weer op een rijtje te krijgen, hadden zelf een tijdje in Porjus gewoond. Zij zijn nog steeds erg enthousiast over dit dorp en kennen een aantal Nederlanders die hier wonen. Op een dinsdagmiddag ben ik in m'n auto gestapt en naar Porjus gereden. Daar ging ik opzoek naar Wim. Porjus is klein, dus Wim had ik zo gevonden. Woonruimte ook: Wim had kort geleden een huis gekocht, met een appartement op de bovenverdieping. Daar woon ik nu. Van hieruit kan ik in alle rust gaan rondkijken naar een klein huisje ergens in het bos. Misschien ga ik zelf wel weer bouwen, wie weet!
Porjus heeft een te kort aan brandweermannen, en vrouwen. Om een lang verhaal kort te maken: Ik train nu om door de toelatingstest voor de opleiding te komen die over een maand begint. Toby, een Engelsman, is mijn coach. Nu ben ik elke dag in de brandweerkazerne te vinden, op de loopband. De test bestaat uit 9 minuten bergopwaarts lopen in een tempo van 5.6 km per uur, waarbij mijn hartslag onder de 186 slagen per minuut moet blijven. Dit is goed te doen in een t-shirt en loopschoenen. Er is echter een hele grote MAAR! Je moet de test namelijk afleggen met je volledige uitrusting aan en om. Dit houdt in dat ik 24 kilo moet meetorsen. Voor diegenen die mij niet kennen: ik ben 1.56 m lang en weeg momenteel 42 kilo. De gasflessen wegen bij wijze van spreken meer dan ik. Ik heb nog drie weken om te trainen. Reken maar dat ik ga knokken!
Porjus is ook mooi! |