Wéér een stiertje voor koe Antje

Koe Antje is bevallen van alwéér een stiertje. En we wilden zo graag een meisje van haar! Inmiddels heeft zij zeven kalfjes gekregen in haar leven en alle zeven waren jongetjes. Aangezien dit het laatste jaar is dat zij meedoet, is het extra spijtig dat het ook deze keer geen meisje is. 

Onze nieuwe bewoner heb ik Alex gedoopt; naar Alex die bij ons heeft gewerkt en tot onze grote spijt bij zijn vriendinnetje in Umeå is gaan wonen. Een verhuizing in Zweden houdt ook vaak een wisseling van baan in. Zo ligt Umeå ruim 400 km bij Jokkmokk vandaan. Dus niet bepaald om de hoek.

Het kalf lag goed; het was een snelle bevalling.

En daar is Alex!

Maar goed, terug naar Antje. Naast dat zij alleen maar stiertjes voortbrengt, krijgt zij ook kalfziekte na bevallingen. Vorig jaar molken we haar ’s avonds nadat zij was bevallen. Toen zij op haar melkplek stond, merkten we dat ze door haar achterhand begon te zakken.  Zo snel maar zo rustig mogelijk probeerden we haar terug in de kleine binnenstal te zetten, maar dit ging fout. Ze viel en trapte haar speen kapot. We belden meteen de dierenarts. De dienstdoende arts (het was weekend) moest helemaal uit Kiruna komen; een stadje zo´n 230 km ten noorden van Jokkmokk. Toen zij arriveerde was het inmiddels nacht. Gelukkig was de speen aan de binnenkant niet ernstig beschadigd.  Eerst hechtte zij Antje´s speen en daarna kreeg gaf zij haar een calciuminfuus; kalfziekte is een gevolg van calciumtekort. De weken die daar op volgden is Antje niet goed in haar doen geweest. Zo at zij erg slecht en hield zich afzijdig van de andere koeien.  Zij is dus wekenlang een probleemkoe geweest. Naast dat ik dat ontzettend sneu voor haar vind, kost dat ons natuurlijk ook tijd en geld.

Moeder is snel weer op de been.

 Dit jaar hebben we er goed voor gezorgd dat zij in de juiste conditie was toen zij moest kalven. Daarnaast zit ons voerbeleid beter in elkaar (al doende leert men!); melken we haar de eerste dagen niet helemaal uit (geen enkele koe meer) en heeft zij langer in de binnenstal gestaan. Het is nu drie dagen geleden dat ze is bevallen en tot nu toe gaat het goed met haar. Maar de komende week hou ik m’n hart nog vast!

Read more...

Kerst in Lapland

Koe Klara in de sneeuw

Read more...

Mats de veearts

Veearts Mats heeft de pinken Janna, Trijntje en Billie op drachtigheid gecontroleerd. Ook heeft hij  nog een keer bij de koeien Maya en Troela gevoeld. Onze leenstier heeft bij Janna en Trijntje raakgeschoten, maar bij Billie had hij geen kans. Hoe hij ook probeerde, zij had geen zin om stil te blijven staan. Volgens mij vond ze het maar een vervelend joch. Uiteindelijk is de inseminatrix met een rietje sperma er aan te pas gekomen. Alle dames nu zijn drachtig, maar bij Maya en Billie staat nog een klein vraagteken. Over een maand worden deze twee opnieuw  gecontroleerd.

.

 

Het is altijd een happening als Mats er is. Gelukkig komt hij niet vaak. Zijn laatste bezoek was acht maanden geleden toen Rosa met kalfsverlamming in de stal lag. Mats praat en werkt. En hij praat enorm veel. Aan één vraag van mij heeft hij voldoende om een avondvullend programma voor de radio te verzorgen.

’s Morgens tussen half negen en half tien is hij telefonisch bereikbaar voor het maken van een afspraak. Soms krijg je zijn antwoordapparaat:

´´Hej, Mats hier. Vandaag ben ik niet in Jokkmokk, maar in Harads. In het slachthuis welteverstaan, waar ik de rendieren van de Lappen inspecteer. Ik ben hier waarschijnlijk de hele dag zoet mee. De lunch bestaat  vandaag uit gedroogd rendiervlees. Het ziet ernaar uit dat ik volgende week dinsdag opnieuw in het slachthuis van Harards ben, maar zeker weten doe ik dat nog niet.  Dit laat ik tzt wel even  weten. Mocht je dier een probleem hebben dat tot morgen kan wachten; laat dat dan tot morgen wachten. Bij noodgevallen ben ik mobiel bereikbaar. En een ziek konijn maak ik niet beter, die slacht je; het is immers bijna kerst! Hejdå!!''

 Het fijne aan Mats is, is dat als de nood aan de man is, hij binnen no time in de stal staat.

Read more...

Boerin op glad ijs

Een aantal weken geleden schreef in ik mijn blog 'Nu komt de winter'. Dit bleek iets te voorbarig. Het is midden november en er ligt nog steeds geen sneeuw. Maar...er ligt wel geweldig mooi ijs op het Skabram meer; sneeuwvrij!! Waarom ik zo blij ben? Omdat ik nu kan schaatsen!
Ik lijk Evert van Bentum wel: Eerst vanmorgen de koeien gemolken en daarna op de schaatsen gestapt. Maar goed, ik heb een rondje Skabram meer geschaatst van 10 km, dus daar houdt de vergelijking meteen op.

Schaatsen op het Skabram meer voor ons huis.

 Toen ik aan de rand mijn schaatsen aantrok, kwam Brynolf langsgeschaatst. Hij is een enorm fantiek langlaufer, die blijkbaar ook van schaatsen houdt. Ik kreeg meteen wat tips van hem over de conditie van het ijs. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik het beste zijn sporen kon volgen, want daar was het ijs dik genoeg. Mijn ervaring met het schaatsen op natuurijs is nihil, dus ik vond het meer dan prettig dat er sporen aanwezig waren die ik kon volgen. Tot mijn grote verbazing stond hij niet op de gebruikelijke Zweedse toerschaatsen. Bij navraag bleek hij onderweg te zijn op 30 jaar oude hockeyschaatsen. Hij traint voor het WK langlaufen voor veteranen; ´toerschaatsen glijden te makkelijk, op hockeyschaatsen moet ik echt werken', aldus Brynolf.

Een aantal dagen geleden had ik al bij Matti (buurman) geïnformeerd of het ijs dik genoeg was om te schaatsen en dat was het volgens hem. Ik kreeg meteen te horen wat ik aan moest trekken en voor de veiligheid mee moest nemen. Zijn beste tip was om samen met een maatje die een aantal kilo's zwaarder weegt het ijs op te gaan en deze vooruit te laten schaatsen. Hanz had helaas geen zin, dus aan deze tip had ik weinig.
Ik ging dus alleen op weg, uitgerust met rugzak met daarin een waterdichte zak met kleding en ijspriemen om mijn nek. Halverwege mijn tocht kwam ik Brynolf weer tegen die behoefte had aan een praatje en met mij mee schaatste. Dit vond ik helemáál niet erg. Ik vond het toch wel een beetje spannend, zo alleen op het ijs!
Een tijdje later stond ik weer in de stal. De inseminatrix kwam om Svalka te insemineren. Het werk gaat altijd door, maar ik heb heerlijk geschaatst!!

Het is drie jaar geleden dat ik voor het laatst op schaatsen stond.

De ijspriemen met fluitje hangen om mijn nek.

Read more...

uieronsteking en omvallende koeien

Koe Svalka heeft aan haar speen rechtsachter mastitis; oftewel uierontsteking. Gelukkig is het een milde ontsteking zodat zij er vrijwel geen last van heeft. Aangezien wij geen antibiotica spuiten, moeten wij haar op deze speen  meerdere malen per dag melken om de ontsteking te bestrijden.

Het leuke en makkelijke aan Svalka is, is dat zij binnenkomt als je haar roept. Zo kan de hele groep koeien in de ligstal lekker te liggen herkauwen, zodra ik roep 'Hé Svalka, kom meisje', gaat eerst haar kopje omhoog alsof ze zegt: 'Oké ik kom eraan hoor', vervolgens staat ze langzaam op, rekt zich uit en stapt ze rustig uit de groep de melkstal in. Uiteraard ligt daar wat te eten voor haar klaar, zodat ze lekker staat te kauwen terwijl ik haar op één speen melk.

Onze jonge koe Jetje probeert haar zo nu en dan te volgen. Zij wil maar al te graag weten wat Svalka telkens binnen moet doen. Jetje is zowiezo net een klein kind. Tijdens de melkbeurten kan zij absoluut niet stil blijven staan. Zodra zij haar eten op heeft, begint ze met donderjagen. Een aantal dagen geleden probeerde zij tijdens het melken brokjes bij Juttan te stelen. Door op haar voorknietjes te knielen wordt haar reikwijdte groter en kan zij verder met haar hoofd naar links buigen waar de brokjes van Juttan liggen. Deze keer ging zij echter té ver en viel pardoes om. Gelukkig bleef de schade beperkt en was ze alleen erg geschrokken. 

 De melk ziet er op het eerste gezicht goed uit, maar als ik een test doe, wordt het toch wat slijmerig. Zo kan je zien dat de melk uit deze speen niet goed is (een te hoog celgetal heeft.) We moeten Svalka dus nog een aantal dagen apart melken op deze speen.

Read more...

Even een bandje plakken

Een tractor met een lekke band; die heb je niet in een uurtje geplakt!

Alex kon 's morgens nog precies de melktank naar de kaasmakerij rijden. Daar aangekomen ging de band van de velg en moest hij de tractor en melktank laten staan. Gelukkig kon ik dus gewoon kaas maken.

Toen Hanz belde met het reparatiebedrijf in Jokkmokk, bleek dat de servicewagen de hele dag niet beschikbaar zou zijn. Maar goed, de melktank moest terug naar de melkruimte; we moesten een hooibaal (600 kg) rijden. Wachten op de servicewagen die de volgende dag kon komen, was geen optie. Er zat niets anders op dan de band zelf van de tractor te halen en deze met de Toyota naar de garage te brengen voor reparatie.

Uiteraard makkelijker (of vooral 'sneller') gezegd dan gedaan. En wat is zo'n band zwaar!

Hanz en Alex aan het werk voor de kaasmakerij

Vanuit de kaasmakerij zag ik de mannen zwoegen. In mijn 20 minuten pauze (als de wrongel 'rijpt') heb ik snel mijn camera gehaald om alles op de gevoelige plaat vast te leggen.
Wat een contrast: het smerige buitenwerk met het hygiënische werk in de kaasmakerij.

De dag verliep dus enigszins anders dan gepland. De boosdoener was een uitstekende metalen pin op de oude mestplaat. Wij weten dat deze er zit (Hanz is er ook al een keer overheen gereden); nu weet Alex het ook.

Het gat in de tractorband

Read more...

Nu zijn wij Charmecamping!

Vandaag kregen wij post van de ANWB:

"Your campsite has been selected as a Charmecamping and has been listed in the guide ANWB Charmecampings of Norway, Sweden and Danmark. A Charmecamping is a small idyllic campsite for people who are looking for tranquillity and a warm welcome."

Even in het Nederlands: De ANWB heeft onze camping uitgeroepen tot Charmecamping. Dit omdat Skabram camping een kleinschalige camping is waar mensen kunnen genieten van rust en natuur. Daarnaast is de camping 'charming' omdat er koeien, kalfjes, kippen en schapen rondlopen. En niet te vergeten: Je wordt door ons warm onthaald!! 

Read more...

Winter in Lapland

Langzaam is de winter in aantocht. Een aantal dagen geleden viel de eerste sneeuw in Jokkmokk, maar het winterweer zet nog niet door. Aan de ene kant geeft de komst van de winter rust; het buitenwerk houdt voor een groot gedeelte op. Maar aan de andere kant hebben we het gevoel dat we moeten opschieten, want zoals elk jaar willen we nog een aantal dingen op orde hebben voordat de wereld onder een dik pak sneeuw verdwijnt.
Onze kat Lucifer laat zich niet binnenhouden door sneeuw en vrieskou. Alleen de verhouding van aantal uren buiten en aantal uren op bed liggen verandert aanzienlijk.

Lucifer onderweg

 Sinds Hanz terug is uit Nederland probeer ik één vrije dag per week in te plannen. Mijn vrije dag is dinsdag en die van Hanz maandag of woensdag. Tot nu toe, we zijn pas twee weken onderweg, lukt het inderdaad om deze dag niet aan het werk te zijn. Aangezien ik het na een aantal uur lezen, film kijken en internetten wel heb gehad, trek ik er met Jussie en camera op uit. Afgelopen dinsdag hebben we een tocht door het Talvatis reservaat  gemaakt. Jussie liet zijn jachtinstinct de vrije loop en kwam al kauwend met een lemming (knaagdiertje) te voorschijn. Op de foto die ik heb gemaakt kijkt hij een beetje beteuterd; hij dacht waarschijnlijk dat hij hem moest afgeven toen ik hem voor mijn camera riep.

Natuurreservaat Talvatis in Jokkmokk

Jussie doet zich te goed aan een lemming

Hier in Scandinavië vragen mensen zich al eeuwenlang af waarom hun land soms overspoeld wordt met deze diertjes, terwijl er in andere jaren geen lemming te bekennen is. Afhankelijk van de soort kan een lemmingpopulatie in een paar jaar tijd explosief groeien tot wel duizend keer zijn oorspronkelijke grootte. Nu bestaat een verhaal over lemmingen dat zodra hun leefgebied overbevolkt raakt zij collectief zelfmoord plegen. Volgens de mythe storten hele hordes lemmingen vanaf een klif te pletter en verdrinken ze in zee.

Waarschijnlijk is filmmaker Walt Disney verantwoordelijk voor het hardnekkige gerucht dat lemmingen collectief zelfmoord plegen. In 1958 bracht hij een documentaire uit over dieren in de noordelijke natuurgebieden, genaamd White Wilderness. Hierin is duidelijk te zien hoe een groep lemmingen van een klif valt, in de oceaan terecht komt, uitgeput raakt en uiteindelijk verdrinkt. Dit was echter allemaal in scène gezet. Ze lieten de beestjes namelijk op een grote draaischijf lopen, bedekt met sneeuw. Vanuit verschillende cameraposities gefilmd leek het alsof een hele menigte lemmingen aan een uittocht begonnen was en vervolgens van een klif sprongen. Knap gefilmd, maar niet de werkelijkheid.

Read more...

Zondagsthee

Afgelopen zondag was ik bezig isolatie te leggen in mijn huisje (later meer over mijn huisje), toen Hanz met een tas vol spullen aan kwam lopen. Uit de tas kwamen een brander, fluitketel en koekjes te voorschijn; tijd voor thee dus!

Tijdens mijn gezwerf over onze aardbol kwam ik erachter dat ik in Zweden wil wonen. Na al eerder te hebben gewerkt in Noorwegen en Zweden, vertrok ik in mei 2009 opnieuw naar Zweden, met het idee eerst een zomerseizoen in Jokkmokk te werken en daarna richting Östersund te vertrekken om daar een klein huisje te kopen en een baan te zoeken. Ik was dus van plan mezelf te vestigen, zoals dat zo mooi heet, in de provincie Jämtland.

Zover is het nooit gekomen. Boer Hanz in Jokkmokk bleek wel een erg leuke boer te zijn; ik werd dus boerin. Maar het kopen/bouwen van een klein huisje bleef altijd in mijn hoofd rondspoken. Dit werd nog eens versterkt door het gegeven dat ons woonhuis op de camping staat, wat zeker in de zomermaanden betekent dat wij weinig rust en privacy hebben. Een aantal maanden geleden ben ik aan het tekenen gegaan en al snel had ik een mooi huisje op papier staan. Hanz heeft mijn tekening vertaald naar een bouwkundig tekening. Martin, een vrij oud maar zeer handig mannetje, heeft de buitenkant gebouwd. Nu is het aan mij (ons) om de binnenkant af te maken, te schilderen en in te richten (vooral naar dat laatste kijk ik nu al uit!).

Martijn met de fiets, Martin en Hanz......en Jussie

De volgende dag

Weer twee dagen later

Na een week

Vloerplaten op maat zagen

Isolatie op maat snijden

Read more...

Jussie, kom je buiten spelen?! En noorderlicht!

Caramel had vanmorgen duidelijk geen zin om Alex te vergezellen in de stal tijdens het melken. Opeens stond ze met haar voorpoten op de buitenvensterbank en haar snuit tegen het keukenraam gedrukt naar binnen te kijken. Op zoek naar Jussie, haar speelmaatje. Zodra ik de keukendeur open deed, vloog Jussie langs mij heen naar buiten, achter Caramel aan die er als een haas vandoor ging, met Jussie op d'r hielen.
Sinds de dag dat Alex met haar het erf op kwam, spelen ze samen. Dag in, dag uit. Tussendoor nemen ze even een pauze, maar niet te lang, want de dag is zo voorbij. Het is ontzettend leuk om te zien hoe die twee honden met elkaar stoeien. De volgende foto's zijn van afgelopen winter; ravotten in de sneeuw.

Afgelopen nacht vroor het 8 graden. We hebben alwel een aantal nachten vorst gehad, maar kouder dan -2 was het nog niet geweest. Vanmorgen zag de wereld er ontzettend mooi uit. Alles lag bedekt onder een dun wit laagje en het zonnetje scheen volop. Dit is heerlijk herfstweer. Jammergenoeg stond ik vandaag in de kaasmakerij en begon het in de loop van de middag te betrekken. Toch besloot ik er na het kaasmaken nog even op uit te gaan met Jussie, maar het heerlijke herfstweer was alweer voorbij. Nu is het buiten onbehaaglijk; veel wind en regen of sneeuw op komst, brrrrrrrrrr. En vanavond moet ik nog de koeien melken; brrrrrrrrr.
Gisteravond laat liet ik Jussie nog uit en werd ik verrast door een duidelijk noorderlicht. Wat is dit toch mooi!
Eigenlijk is het Hanz z'n job om de hond 's avonds uit te laten, maar hij is voor een weekje in Nederland. Dat heeft dus ook z'n voordelen!

Noorderlicht boven Skabram, Jokkmokk

Read more...

Melkmonsters en dagproductie

Het melkmeetapparaat

In de eerste week van een nieuwe maand houden wij ons een dag bezig met ´provmjölkning´, oftewel proefmelken. Van iedere koe nemen wij een melkmonster en meten wij meteen de dagproductie. De melkmonsters gaan naar een laboratorium waar zij worden onderzocht op het percentage vet en eiwit.

In het proefmelkrapport houd ik per koe de dagproductie bij. Iedere koe heeft
haar eigen flesje voor een melkmonster.

Daarnaast wordt gekeken naar het aantal cellen per milliliter melk. Deze cellen bestaan voor het merendeel uit afweercellen (witte bloedcellen/leukocyten). Als reactie op het binnendringen van bacteriën in de uier zullen in eerste instantie de al aanwezige leukocyten de aanval inzetten, maar vrijwel direct komen grote aantallen leukocyten vanuit het bloed naar de aangetaste uier. Het celgetal schiet dan omhoog. Een verhoogd celgetal is één van de meest betrouwbare aanwijzingen voor uierontsteking.
Soms kan je duidelijk zien dat een koe uieronsteking, mastitis, heeft. De melk is waterig en klonterig en de koe heeft veel pijn. Bij subklinische uieronsteking zie je echter niet aan de melk of aan de uier dat een koe uieronsteking heeft, maar dus wel aan een verhoogd celgetal.

De melkhoeveelheid lees ik zo nauwkeurig mogelijk af

Svalka, met Hanz op de achtergrond; proefmelken kost veel tijd

Het maandelijkse proefmelken doen wij altijd met z'n tweeën: De één melkt, de ander meet en schrijft. Ik ben altijd erg benieuwd hoeveel de koeien geven en of er grote veranderingen zijn. Op de resultaten van de melkmonsters moeten we zo'n twee weken wachten. Rosa is onze enige koe met een te hoog celgetal. Als dit zo blijft, moeten we haar helaas wegdoen. Een hoog celgetal tast namelijk ook de kwaliteit van de melk aan.

Omdat wij alle melk in onze kaasmakerij verwerken, komt bij ons niet dagelijks een melkwagen het terrein op rijden waar ik de melkmonsters aan kan meegeven. Om de monsters naar het laboratorium te krijgen, brengen wij ze naar de dichtsbijzijnde boer, waar de melkwagen wel langs komt. Dus één keer in de maand rijden we met onze melkproefjes de 100 kilometer lange rit naar boer Robert. Uiteraard combineren we dit tripje met het doen van boodschappen in 'de grote stad' Luleå. Al met al kost het enige planning om de melkmonsters iedere eerste week van de maand op de plek van bestemming te krijgen!

Hanz werkt de gegevens in de melkstal bij

Read more...

Buiten eten

Hanz heeft het voerderhek voor de kalfjes klaar! Door het kuilgras buiten te geven, staan zij minder binnen en blijft hun stal schoner. Iedereen begon meteen gretig te eten, behalve Bram; hij begreep maar niet hoe hij zijn kopje door het hekwerk moest krijgen.

Oktober is de maand dat we alles op orde moeten hebben voordat de winter inzet. De kleine meisjes staan de koudste maanden in de binnenstal. De jongens slachten we eind oktober/begin november. In Zweden mag je kalven en koeien op eigen terrein slachten; het vlees mag je echter niet verkopen. Ik heb bijna 15 jaar geen vlees gegeten, maar het vlees van mijn eigen dieren eet ik wel. Ik ben bij hun geboorte en ik help bij de slacht. Ik weet dat deze dieren goed zijn behandeld en niet op transport naar het slachthuis zijn gezet. Nu neem ik ze met een halster mee naar buiten, waar Johannes (onze buurman en rendierhouder) met een geweer klaarstaat en ze met één schot neerschiet. Doordat onze dieren voorafgaand aan de slacht nauwelijks stres kennen, smaakt het vlees beter. Streshormonen tasten namelijk de smaak van het vlees aan. Daarnaast is het vlees onbespoten: geen hormonen en geen antibiotica.

Maar toch, iedereen die een stiertje wil, mag 'em gratis komen halen.

Bram snapt het nog niet helemaal

Samba en Rikki

Read more...

Regen, regen, regen

Nu al een maand lang: regen, regen en... juist ja, regen. Vanmorgen liep ik in de regen naar de melkstal om de koeien te melken en nadat iedereen gemolken en alles weer schoon was, liep ik in de regen terug naar huis. Het is ronduit heerlijk om met een beker thee achter m'n laptop te kruipen en de rest van de dag niet meer naar buiten te moeten. Althans, dat hoop ik.

Alles is nat, vies en zwaar. Zelfs mijn oranje kussen die in de tractor ligt,(door mijn geringe lengte kom ik zonder kussen niet goed bij de pedalen) was vanmorgen nat en vies. Alex reed zich vast met de Toyota toen hij vanmiddag de beesten in de weilanden langs de weg ging voeren. Ook daar is het een enorme blubberbende; wat een leuk woord: Blubberbende.

De Toyota wordt uit de Blubberbende gehaald

Blubberbende voor de stal

Onze koeien en kalfjes stappen vrolijk door de Blubberbende. Ik lees trouwens met verbazing regelmatig artikelen over boeren die beweren dat koeien liever binnen staan. Volgens hen biedt een moderne stal alles wat een koe zich kan wensen en is de koe een dier dat zowel met warme als regenachtige dagen niet graag buiten loopt. Volgens mij is de keuze voor het binnenhouden van koeien een puur economische. Jammer dat deze boeren doen voorkomen dat de keuze van de manier waarop zij koeien houden voor een groot deel gebaseerd is op het welzijn van hun koeien. Als dit het geval zou zijn, zouden deze dieren buiten lopen. Het binnenhouden van dieren is gewoon goedkoper voor de melkveehouder en heeft helemaal niets met het welzijn van de koe te maken. Ik wil nog even toevoegen dat dit helaas goedkoper is.

Onze beesten lopen ook buiten als het regent en sneeuwt. Zij hebben altijd de mogelijkheid om binnen in de ligstal te gaan liggen, maar zelfs met slecht weer lopen ze voor een aantal uur toch lekker het weiland in. 's Winters, als de temperatuur onder de -25 daalt, blijven ze meestal binnen. Alleen kleine Bambu stapt bij deze temperaturen nog dapper in d'r eentje door de sneeuw.

Read more...

Een werkdag in Skabram

De kazen staan onder de pers! Vanmorgen begon ik om 07.45 met kaas maken. Alex reed de melktank, voordat hij de koeien zou melken, naar de kaasmakerij en tegen kwart voor acht had ik alle melk in de kaastobbe. Vier uur later deed ik de kaasvormen onder de pers en besloot snel achter mijn laplop te kruipen om een blogstukje te schrijven. Er is nog zo ontzettend veel werk te doen, maar je houdt het niet vol om dag in dag uit te werken. Schrijven is een vorm van ontspanning voor mij. En ik heb nog maar anderhalf uur; dan moet ik de receptie van de camping weer open doen en alle campingasten te woord staan. Ik geniet dus even van mijn korte vrije tijd! Eén ding is zeker als je een boerenbedrijf hebt: je bent nooit klaar.

Terwijl ik dit schrijf staan Hanz, Alex en een vriend van Alex te scheppen. De 'gang' acher de stal, waardoor de koeien naar buiten en binnen lopen, bestaat uit gravel. Na twee jaar is gebleken dat dit niet praktisch is. We kunnen moeilijk de vele stront wegschrapen met de tractor, en door te schrapen wordt uiteraard deze 'gang' steeds dieper. Er moet dus beton komen. Nu zijn Hanz en Alex bezig met het voorbereidende werk. Dit soort dingen kost veel tijd, energie en jammergenoeg ook geld. Ook al doe je zoveel mogelijk zelf.

Aan het werk achter de stal

Vorige week hebben we voor onze drie pinken Janna, Trijntje en Billie, een stier opge-

haald bij boer Robert. Het is een mooi klein fjällko stíertje. Hij valt in de smaak bij de dames!

Onze leenstier

 
Deze zomer hebben wij een echte zomer gehad. Wekenlang was het overdag tussen en 20 en 25 graden, met uitschieters richting de 30. En door het warme droge weer zijn er nauwelijks muggen!
Maar nu lijkt het gedaan met de warme zomer. Een aantal dagen geleden liep ik 's avonds na het melken nog even naar de kalfjes die in een weiland langs de weg staan. Ik stond gezellig met hen te tutten toen ik opeens getoeter hoorde. Daar kwam buurman Matti aan met een team sledehonden voor zijn quad. Met zijn armen in de lucht brulde hij over het weiland: Nu is het bijna winter!! Het was inderdaad nog maar +12, maar bijna winter; ik hoop het niet. Zodra de temperatuur het toelaat beginnen Matti en Stina met de herfstraining van hun honden, zodat ze fit genoeg zijn als het winterseizoen daadwerkelijk begint.









Begin april dit jaar ging ik drie dagen met de Matti, Stina + honden de bergen in. Als ik deze foto´s zie heb ik ook weer zin in de winter!!

Read more...